1. Sichuan is een groot gebied met vele indrukken, Hoe stel je de reis nu voor? Wat denk je mee te maken? Te gaan zien/beleven?
12 mei 2009 om een voor half drie luisterde ik aandachtige naar de lerares. Opeens zei een klasgenoot aardbeving en iedereen begon te lachen. Toen ik thuis kwam en de tv aan zette kon ik niet geloven wat er gebeurd was. Sichuan was getroffen door een zware aardbeving op een schaal van 8.
Van november 2007 tot en met november 2008 was ik in China voor studie en stage. Ik volgde les aan de Beijing University of Technology (BUT). Ik woon destijds in een typische Beijngnese buurt; Opa's die met een vogel in een vogelnest wandelden en fietsten. mensen die in de gezamenlijk tuin zitten te barbecuen, mensen die hun chou chou hond uit lieten. Samen met een Nederlandse klasgenoot deelde ik het flat.
De dag na de aardbeving, 13 mei 2008 werd er inzamelingsactie voor de slachtoffers in Sichuan gehouden op BUT. Klasgenoten en leraren deelden hun beleving van 12 mei. De aardbeving in het epicentrum Wenchuan was zo ernstig dat het zelfs 1808 km verder in Beijing nog na trilde; een vriendin was in haar 14de verdieping flat en voelde haar flat schudden. Ze werd er duizelig van. Een ander vriendin was bij de kapper en zag spullen schudden. Ik zelf had niets gevoeld, maar de meeste klasgenoten waar ik toen in de klas zat hadden wel trillingen gevoeld.
De maande na de aardbeving stond de Chinese tv in teken van Sichuan. Ik zag uitgeputte hulpverleners keer op keer mensen uit de puinhoppen redden. Sommige hulpverleners hebben dagen niet geslapen. Andere hulpverleners worstelden om naar het rampgebied te komen. Door erosie lagen enorme brokken stenen op de weg. Ik zag journalisten huilen voor de tv. De situatie was te ernstig om te beschrijven. Enorme steden in een keer verwoest. Veel doden op straat! In totaal 90.000 doden! De geïnterviewden kwamen sterk over, sommige van hen begon gelijk het land te bewerken en probeerde nieuwe zaden in de grond te planten zodat de weer groente hebben om te eten.
Wat ik meest hartonroerend vind is het verhaal van de jonge scholieren die de ramp overleefd hadden. Zij waren gered door hun leraar. De leraar boog voor vier kinderen zodat de puin van het gebouw niet op deze kinderen zouden storten. De leraar overleefde en de kinderen waren gered. Een ander verhaal wat mij ontroerde is 9 jarig jongentje Lin. Hij zit in groep 6 van Yuzixi basis School in Yingxiu, Wenchuan. Samen met zijn klasgenoten lag hij begraven onder de puin. Hij motiveerde zijn klasgenoten door liedjes te zingen. Hij wist zelf te uit te puin te kruipen. Eenmaal bevrijd kroop Lin de puin weer in om zijn klasgenoten te redden. Zo wist hij twee klasgenoten te redden. Momenteel is hij een volksheld, Hij liep samen met basketballer Yao Ming (Chinese vlagdrager) voorop tijdens de introductie van olympische spelen.
Dit was een kort stukje wat ik in China had meegemaakt. Hoe ik deze reis momenteel (19 juli, 2009) voorstel. Ten eerste denk ik dat het een emotionele reis. Er zijn in totaal 90.000 mensen overleden. Ik zou veel mensen tegen komen die in hun naaste kringen mensen verloren hebben. Van deze mensen hoop veerkracht en positiviteit te leren. Ten slotte, hoop ik door deze reis sterker te worden.
2. Hoe denk je dat het maakproces zal verlopen voor jouw video/foto/verhaal?
Ik heb gekozen voor verhalen verzamelen, maar onderweg ga ik natuurlijk ook veel foto's maken. mijn inspiratie zouden van het bezoeken van wederopbouw projecten en andere bezienswaardigheden in provincie Sichuan komen. Daarnaast wil ik de verhalen van mijn buddy en andere mensen die ik ga ontmoeten verwerken in mijn verhaal.
3. Hoe denk je dat de samenwerking zal verlopen met de groep/ en met je buddy?
Ik hoop veel te leren van mijn van de projectgenoten fotografie en film. Daarnaast wil ik samenwerken met de groepje film en foto zodat mijn verhaal meer verbeelding en kracht te geven.
4. Wat hoop je te brengen en wat hoop je mee te krijgen? Wat wil je (algemeen en met je video/foto/verhaal) bereikt hebben als je weer naar Nederland teruggaat? En wat hoop je daar achter te laten?
Ik hoop de weeskinderen in Sichuan een hart onder de riem te steken. Het liefst wil Ik wil hun bevrijden van de verdriet, maar dat gaat natuurlijk, niet kan hun ouders vervangen. Wel kan ik tegen de kinderen zeggen dat zij hun dromen moeten volgen en dat het geluk in de toekomst ligt en niet in het verleden. Ik hoop mee te krijgen hoe mensen genieten van het leven en in het bijzonder van minder materialistisch spullen of op westerse standaard. Met mijn verhaal wil ik Nederlanders raken. Ik hoop dat zij even kunnen vergeten over hun eigen problemen.
"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten